Hoewel ik Krav Maga al bijna twintig jaar ken ben ik er zelf pas mee begonnen in 2020, toen ik een flyer in de bus kreeg van een club in de buurt. Er zou een gratis proefles zijn, en omdat het dichtbij was en ik toch al interesse had, heb ik — samen met mijn vriendin — besloten mee te doen met de proefles. Het was meteen een succes. De sfeer was goed, de oefeningen leuk, en zowel mijn vriendin als ik zijn meteen lid geworden.
Inmiddels zijn we iets meer dan twee jaar verder, en ik ga nog steeds twee keer per week met veel plezier naar Krav. Hoewel de technieken hard zijn, en bedoeld om jezelf (en soms anderen) te verdedigen, zijn de trainingen gecontroleerd. Je helpt je partner met de technieken, geeft ze pointers, en zo wordt iedereen beter van zelfs een simpele oefening. Als er al een competitief element is, dan is het de strijd tegen jezelf en je eigen limiet…en dat is precies wat ik zo mooi vind aan Krav Maga.
Begrijp me niet verkeerd; ik bedoel niet dat er van je verwacht wordt dat je over je eigen grenzen heengaat wanneer dat wordt gevraagd. Op elk moment in de training kun je zeggen, “Nee, dit doe ik niet.” Je hebt altijd de volledige controle in handen, want de veiligheid van de deelnemers staat altijd voorop.
Maar juist doordat je altijd de mogelijkheid hebt om nee te zeggen heb je ook de vrijheid en veiligheid om jezelf uit te dagen. Om net even die ene extra squat of push-up of sit-up te doen. Om net nog even wat harder op dat kussen te slaan als je armen al branden en als lood voelen. Om je handen hoog te houden tijdens die laatste sparringsronde als je eigenlijk op bent.
Altijd blijven vechten. Wat er ook gebeurt, altijd blijven vechten. Het is die mindset die maakt dat Krav Maga voor mij zo belangrijk is. Tijdens de coronalockdowns konden er geen echte trainingen plaatsvinden, dus werden er buiten, op een parkeerplaats, bootcamps georganiseerd om de conditie op peil te houden. Hoewel elke oefening op zich niet zwaar was, werden ze dat wel als je ze achter elkaar uitvoerde, met maar tien seconden pauze tussen elke set activiteit. Maar we gingen door. Altijd blijven vechten. En als dan uiteindelijk het eindsignaal klonk voelde het ook echt alsof we iets gepresteerd hadden, alsof we iets hadden neergezet. Ik heb in die tijd zelfs de uitdaging geaccepteerd honderd push-ups te leren doen binnen zes weken, en het is gelukt. Ik had nooit gedacht zoiets te kunnen halen — ik had altijd een hekel aan push-ups — maar het is me wel gelukt. Altijd blijven vechten.
Het ontwikkelen van die mindset is natuurlijk niet alleen goed voor het trainen van Krav Maga zelf. Ik ben wedstrijdschermer, en in het wedstrijdseizoen heb ik vaak om de twee, drie weken wel een wedstrijd, soms zelfs internationaal. Op wedstrijden moet je je voor elke partij, zelfs voor elk punt, opnieuw opladen, en naarmate de dag vordert, en je langer en langer aan het wachten bent en vermoeider raakt, wordt dat steeds lastiger.
Kort geleden waren de Nederlandse Kampioenschappen. Op de eerste dag gaan na de voorronde de zeven hoogst geplaatste schermers direct door naar de tweede dag. Normaal gesproken betekent dat dat je in de voorronde alles moet winnen om kans te maken meteen door te zijn. Ik verloor mijn eerste partij, en verwachtte dus dat mijn kansen verkeken waren. Ik won echter mijn volgende vier partijen, en er was nog één tegenstander te gaan. Ik besloot alles op alles te zetten en nam me voor om, wat er ook gebeurde, in deze partij niet geraakt te worden. Ik maakte mijn voornemen waar en won de partij 5-0. Ik was daarmee op één indexpunt (het verschil tussen gemaakte en ontvangen treffers) zevende op de ranking — en daarmee direct geplaatst voor de tweede dag. Omdat ik bleef vechten, omdat ik de mindset had toch nog een keer alles eruit te halen, was het me gelukt om zonder eliminatierondes te hoeven schermen de tweede dag te halen.
Nu zou ik graag willen zeggen dat de tweede dag net zo voorspoedig verliep, maar helaas. In de voorronde daar verloor ik al mijn partijen. Bij mijn vijfde en laatste partij stond ik op een bepaald moment 4-1 achter. Ik wist al dat ik uitgeschakeld was. Er viel niks meer te winnen of verliezen voor mij…maar ik wilde het alsnog niet opgeven. Ik wilde tenminste strijdend ten onder gaan. Ik kwam terug tot 4-3, maar werd toen toch verslagen. Mijn tegenstander juichte, en ik vroeg of hij alles had gewonnen. “Nee, maar toen je terug begon te komen werd ik echt even bang. Goeie partij.” Het is niet veel, maar toch voelde ik me door dat kleine moment beter op een dag die echt niet goed ging. Omdat ik weigerde op te geven, omdat ik bleef vechten, heb ik toch indruk weten te maken op mijn tegenstander, hem toch weten te pushen om alles eruit te halen. Ook al heb ik de partij zelf niet gewonnen heb ik er toch nog een mooie match van kunnen maken, en dat telt wat mij betreft ook.
Krav Maga betekent voor mij ‘altijd blijven vechten’, en die mindset werkt door in alle andere dingen die ik in mijn leven doe, waardoor ik op die vlakken ook sterker word dan ik eerst was. En natuurlijk ga ik ook binnen Krav zelf nog steeds vooruit. Ik kijk nu al uit naar de volgende training. Wat we daar ook gaan doen, ik weet één ding nu al zeker: ik ga altijd blijven vechten.
Kida.
